Tour des parents

- Menno –

De dag nadat we uit Tasmanie terug gekomen waren stonden we alweer op het vliegveld in Melbourne: dit keer met paspoort en tickets, maar zonder bagage. We waren er namelijk niet om zelf weer weg te gaan, maar om onze tickets voor de terugvlucht naar eind november om te zetten. (Dit is 29 november om 6.25 geworden, ipv de 28 november zoals we in het vorige bericht melden). Al was dit eigenlijk bijzaak, want waarom we echt op het vliegveld waren, was om Henk, Marchien en Judith te verwelkomen na een lange vliegreis uit Nederland! Na vijf en een halve maand is Nienke dan herenigd met haar ouders en zusje.

Het weerzien zit er helaas al weer op na drie intensieve weken waarin we met z’n vijven heel wat beleefd hebben. Dit verhaal neemt je mee in onze roadtrip van Melbourne naar Sydney.

De eerste drie dagen van de roadtrip zijn nog zonder auto en staan in het teken van het laten zien van de stad die Nienke een half jaar als thuis heeft mogen beschouwen. Naast verrukkelijke stroopwafels is ook prachtig weer vanuit Nederland mee genomen en Nienke leidt ons dan ook vol enthousiasme rond door Melbourne. Zo hebben we magnifiek uitzicht over de stad vanaf het hoogste skydeck op het zuidelijk halfrond (88ste verdieping van de Eureka Tower) en zien we de skyline en haven tijdens een rondvaart over de Yarra River. Ook verdiepen we ons meer in de ‘lokale cultuur’ met een bezoek aan het MCG (Melbourne Cricket Ground), een enorm stadion waar 100.000 man in kan, de Victoria Market en rondleiding door het Parlement House, waar de regering van de staat Victoria zetelt. Natuurlijk laat Nienke de campus en haar college zien, waar we op de architectuur faculteit nog even gebruiken maken van gratis internet.

Een minder leuk puntje was dat mijn camera het heeft begeven, echter wel na ruim 20.000 foto’s in anderhalf jaar vast gelegd te hebben. Erg veel plezier van gehad en zeker afgelopen half jaar een trouwe ‘cameraat’ geweest! Na wat internet research en een paar winkels langs te zijn geweest, de Olympus Rough 8000 aangeschaft. Een robuuste opvolger die zich mag gaan bewijzen de komende backpack maanden. Belangrijkste feature: tot 10 meter waterproof. (we zullen zien…)

Na dat we vrijdag begin van de middag de Toyoto Tarago bij het vliegveld opgehaald hebben, rijden we langs Port Philip Bay naar Philip Island, om daar de volgende dag heel schattige Koala’s te spotten in het Koala Centre. Wel veel slapende… Verder verkennen we eilands zuidelijkste en westelijkste punten, welke worden gevormd door ruige rotsformaties. Bij het invallen van de duisternis zitten we op het strand om te aanschouwen waar dit eiland vooral bekend van is: de Pinguin Parade. Honderden pinguins van ongeveer 30 cm hoog komen twijfelend in kleine groepjes uit het water om naar hun holen in de duinen te gaan. Een vermakelijk schouwspel van steeds iets verder het strand op komen en regelmatig met een hele groep toch weer omkeren en terug de zee in rennen!

De volgende ochtend vroeg op en vertrek in westelijke richting om begin van de middag in Torquay aan te komen: de start van de Great Ocean Road. Prachtig kronkelende kustweg met vele ‘scenic lookouts’, om even te stoppen om van het uitzicht te genieten. In Lorne het eerst kangaroe vlees gegeten, smaakte best prima! Overnacht in een schattige B & B en na een stevig ontbijt een schitterende dag vol indrukken: een witte vuurtoren afstekend tegen een dreigende wolkenlucht, dubbele regenbogen, koala’s in wild, papagaaien die uit je hand eten, kangoeroes op een golfbaan en een super mooie zonsondergang bij de rotsformatie ‘12 Apostels’. Maar het meest bijzondere was toch nog wel de twee walvissen die we onderweg langs de kust zagen zwemmen! Echt heel gaaf!

Nadat we vlakbij de Apostelen overnacht hadden, gingen Nienke, Marchien en Judith ’s ochtends in een wentelwiek zitten, om hiermee een spectaculaire vlucht langs de kustlijn te maken! Daarna hebben we grote oceaan weg vervolgd en meerdere indrukwekkende rotsformaties aangedaan die de dames ook al vanuit de lucht aanschouwd hadden, zoals de London Brigde. Machtig hoe de zee hier op de rotsen inbeukt en in de loop van duizenden jaren de kustlijn vorm heeft gegeven. ’s Middags vanaf Warnambool landinwaarts gereden, ook schitterend landschap, en uitgekomen in Halls Gap, in de Grampians.

Om ons huisje in dit National park huppelde de kangoeroes onbezorgd rond en hebben we een heerlijke wandeling gemaakt via een ‘Grand Canyon’ naar de top genaamd Pinnacle Lookout. De kale steenformaties hier hadden wel wat weg van Mount Kinabalu in Borneo. Verder ook de McKenzie waterfall en Aboriginal rock paintings bezocht, waar ik me van beide meer had voorgesteld. De rustige en slingerende weg door dit berggebied was wel heerlijk om te rijden. ’s Avonds, als voorbereiding voor Nieuw Zeeland (in november), LOTR1 gekeken.

De volgende dag rustig aangedaan en naar de Victorian Alps gereden. Onderweg in Balarat gelunched, wat wel een aardig centrumpje heeft. Eind van de middag aangekomen in Mansfield en skimateriaal gehuurd. Jawel, vrijdag 17 juli: wintersport 2009!

- Nienke -

Want hoewel meerdere mensen ons hadden verteld dat skien hier niet zo veel voorstelt, zeker als je de Europese Alpen bent gewend, konden we het toch niet laten om te gaan skiën in Australië. De volgende dag gingen we vroeg op pad. Omdat we namelijk alles een beetje op de bonnefooi doen en daarom alles vrij last minute gerelen, was er geen plek in Mount Buller Alpine Vilage, de plek waar de pistes beginnen, maar zitten we een uurtje rijden verderop. Hoewel er een mooi laagje rijp op de weilanden ligt, is er onderweg nog geen sneeuw te bekennen. Toch een beetje argwanend rijden langzaam de bergen in: ‘er zal toch wel iets van sneeuw zijn en niet alleen maar opgespoten pistes?’ Gelukkig zien we vlak voor het skidorp dan toch echt de eerste sneeuw liggen en begint het wintersportkriebels toch steeds meer te komen. Snel de lange latten ondergebonden, en in de eerste lift gestapt waar we onder het genot van een strak blauwe hemel en een heerlijk zonnetje meteen een goed overzicht over het skigebied krijgen . Het klopt inderdaad dat het skiën, in toch het grootste gebied van de staat Victoria, niet erg spectaculair is. Maar mede door de heerlijk sneeuw kan je hier prima een dag van de berg af roetsjen. En waar ter wereld ski je nou tussen de eucalyptus bomen door en heet je favoriete piste de Wombat? Zelfs nog even Mount Buller beklommen om van een prachtig uitzicht te genieten. Aan het eind van de dag kwamen we er achter dat ons het hotel zowaar een warm bubbelbad had, zodat we heerlijk ontspannen konden bijkomen van een intensieve dag.

Dit jaar maar een wintersport van één dag gedaan, want er is nog zoveel meer te zien. Daarom de volgende dag doorgereden naar de hoofdstad Canberra. Omdat Melbourne en Sydney het niet eens konden worden wie de hoofdstad moest worden bij de vorming van Australië, hebben ze toen maar besloten om een nieuwe hoofdstad te maken tussen beide plaatsen in. En Canberra doet nog steeds een beetje gemaakt aan. Er zijn heel veel kantoren en alle is zo wijd opgezet dat je eigenlijk alles per auto moet doen. Als eerst zijn we naar een uitzichttoren geweest en naar een hele leuke overdekte markt. Aan het eind van de dag hebben we het parlements gebouw bezocht, want daar draait het ten slotte toch om in Canberra. Een hele interessante rondleiding gekregen over alle ‘ins and outs’ van de Australische regering.

De roadtrip vervolgt, dit maal naar de Blue Mountains die vlakbij Sydney liggen. Via een kleine omweg krijgen de eerste indrukken van dit gebergte; een soort hoogvlakte waardoor diepe, beboste canyons lopen. Aan het eind van de dag nog even naar een uitzichtpunt geweest om het icoon van dit gebergte te aanschouwen: the Three Sisters. Deze drie rotsen schijnen ooit meisjes geweest te zijn die door een tovenaar in rotsen zijn veranderd. (Met dank aan Chris die soms als reisgids op afstand fungeert :)) Het dal en de rotsen zijn indrukwekkend, maar zoals wel vaker in Australie sta je er wel op een keurig aangelegd uitkijkplatform met een hele massa toeristen (lees Aziaten) naar te kijken.

Het plaatsje waar we logeerde (met een grote kerstboom in lounge van het hostel), Katoomba, ligt vlak naast de Three Sisters en vanuit daar zijn we dan ook de volgende dag onze wandeling begonnen. De canyon ligt ongeveer 300 meter lager dan het dorpje dus we begonnen met een spectaculaire afdaling via Giant Stairway. Deze 'trap' is uitgehakt langs de steile rotswand en op plekken waar dit niet mogelijk is loop je over een open stalen trap waar je dus door heen kijkt de diepte in. Gelukkig was er wel een stevig hek langs deze trap, maar al met al een spannende afdaling die we soms met knikkende knietjes toch goed zijn afgekomen. Daarna zijn we doorgelopen naar een gebied waar vroeger mijnen waren. Dit ‘zeer belangrijke historische feit’ is dan ook uitgebuit en enorme toeristische attractie. Over keurig aanglegde houten flonders, met een tapijtje erop als het iets te steil of glibberig zou worden, werd je langs oude verroeste watertanken en overige 'interessante' troep geleidt. Niet heel interessant dus. Wat wel weer erg leuk was, was het treintje dat we naar boven namen. Dit treintje staat bekend als het steilste ter wereld en met 52 graden heb je ook eerder het idee dat je in een soort achtbaan zit.

De dag daarna wilden we eigenlijk niet weer in de ganzepas met alle toeristen over de wandelpaden lopen dus zijn we naar een dorpje verderop gegaan: wat een wereld van verschil! Met drie uur lopen maar 10 mensen tegekomen. Wederom prachtig uitzicht op de canyon. Aan het eind van de dag een grottencomplex bezocht. Dit was zo groot dat we slechs een klein deel konden bezichtigen met de rondleiding die we hadden. De grotten waren erg mooi van binnen, maar het bijzonderste was nog wel dat er een openbare weg door een van de grotten heen liep, inclusief grote touringcarbussen die er doorheen reden!

En dan ten slotte toch echt op weg naar onze eindbestemming van de trip met z’n vijfen: Sydney. Als eerst over de Harbour Bridge heen gereden als mooie introductie op de stad. We hebben lekker rondgeslenterd door de drukke stad en sfeervolle botanische tuinen. De stad bekeken vanuit een hoge observatie toren en vanaf het water vanuit de ferry naar Manly, een suburb aan de oceaan. Daar nog lekker gekeken hoe de surfers de golven trotseren en genoten van het heerlijke zonnetje. And last but not least: naar het Sydney Opera House geweest. Van welke kant je het ook bekijkt (vanaf het water, vanaf het park, vanaf de stad) het gebouw blijft schitterend en is dus ook vele malen op de foto gezet. Maar het bijzonderste was toch wel het gebouw van binen te zien. Eerst nog tijdens een rondleiding, maar we zijn er ook naar de opera Aida geweest! De kostuums waren overweldigend en stemmen die de operaspelers hebben zij echt heel indrukwekkend. Tijdens de pauzes sta je vanuit het Opera House over de baai te kijken waar de zeilbootjes onder de Harbour Bridge doorvaren. Echt een hele bijzondere ervaring en een mooie afsluiting van onze trip.

Want aan alles komt een eind en zo vertrokken mijn ouders de volgende dag al weer naar Amsterdam. Raar om hun weer een hele tijd niet te zien, zekere nadat we net zulke intesieve weken hebben gehad. Judith blijft nog vier weken door Australië backpacken, dus die hebben Menno en ik de dag daarna uitgezwaaid bij haar vertrek naar Alice Springs, waar ze een trip naar Uluru gaat maken. Mischien komen we haar nog later aan de oostkust tegen, maar onze beide planningen zijn nog erg open, dus dat zien we tzt wel. Voor Menno en mij is dit, dinsdag, onze laatste dag in Sydney voordat we morgen vliegen naar...

Dat blijft nog even een verrassing, maar wij zijn in ieder geval nog nooit zo oostelijk gweest...

Liefs,

Menno & Nienke

Ps, foto’s op Nienke’s waarbenjij.nu pagina!