Goodbye Australia!

Jaja, alweer het laatste verhaal vanuit Australië! We zijn in Melbourne, ‘thuis’ voor Nienke en dus weer terug waar we begonnen zijn. Inmiddels best veel van dit continent gezien en heel wat ervaringen rijker. Hierbij dus het laatste deel van ons avontuur in Down Under.

- Menno -

Nadat we vanuit Perth in Alice Springs zijn aangekomen – een bekend gezicht – blijkt onze boeking bij een hostel niet goed te zijn doorgekomen en zitten ze inmiddels vol. We krijgen daarom 30 dollar voor een taxi en prijsverschilcompensatie voor een double en suite room bij een hostel even verderop. Lang kunnen we van deze upgrade niet genieten, want de volgende ochtend worden we om 5 uur opgehaald voor een zesdaagse tour van Alice Springs naar Adelaide. Aangezien we de eerste zijn die opgepikt worden kunnen we de beste plekken claimen (meteen achter de chauffeur, extra beenruimte). Na nog een uur rond rijden door Alice vertrekken we uiteindelijk met 17 personen richting Kings Canyon, een hele ochtend rijden om zo’n 500 km te overbruggen. Onderweg kunnen in onze moederstaal integreren, want ons vaderlandje is met zes man redelijk goed vertegenwoordigd.

Met een stevige lunch bij Kings Canyon Resort achter de kiezen worden de wandelschoenen aantrokken en liters water meegesleept op een 3 uur durende wandeling. Na een pittige openingsklim op ‘Heartattack Hill’ is de tocht verder prima te doen en genieten we van de prachtige rotsformaties, de indrukwekkende Kings Canyon en een schaduwrijk rustplekje in de Garden of Eden.

De hitte buiten achter ons latend rijden we nog zo’n 300 km in de geaircode bus verder naar Yulara, het toeristen dorp nabij Uluru. Onderweg zien we de sun set bij Mt. Connor, een soort nep-Uluru, echter voor de Aboriginals hier heiliger dan de bekende rode steen. We komen in het donker aan bij onze camp site en na een laat avondmaal kruipt vrijwel iedereen snel in een swag, een soort canvas slaapzakbed, om buiten onder een ongelovelijk heldere sterrenhemel een paar uurtjes slaap mee te pakken.

Het was namelijk nog donker toen we om 4 uur (!!!) opstonden, om op tijd bij de nieuwe (net een week open) sun rise viewing area te zijn voor de zonsopgang over Uluru. Ondanks de enorme hoeveelheid busladingen toeristen toch prima het schouwspel kunnen waarnemen en uiteraard veel te veel foto’s gemaakt. In de relatieve koelte van de vroege ochtend lopen we nog een rondje om de 300 meter hoge rots heen, waar we ruim 2 uur voor nodig hebben. Bizar om te bedenken dat je maar 1/3 van de steen ziet en het nog zo’n 500 meter dieper in de grond zit! Na de base walk rijden we een half uurtje verder naar The Olga’s, of Kata Tjuta, om ook daar nog een wandelingtje te maken. Na de lunch bezoeken we nog kort het visitors centrum en hebben de rest van de middag vrij: lekker afkoelen in het (te) koude water van het zwembadje (het is ook nooooit goed!).

Eind van de middag houden we angstig de opkomende bewolking in de gaten, als we met champagne (in een plastic koffiemok, het blijft een backpacker tour) en toastjes klaar staan voor een spectaculaire sun set bij Uluru. Even lijkt de bewolking een spelbreker, maar gelukkig komt de zon er toch nog magnifiek onder door schijnen om Uluru even een oranje gloed te geven en hebben we als extraatje nog een paars-roze kleurend wolkendek als we de andere kant op kijken!

Inmiddels hebben 5 mensen (die een 2-daagse tour deden) ons verlaten en reizen we met 12 man verder, met Nederlands zo goed als de voertaal. De volgende ochtend mogen we uitslapen tot half 5, om wederom een lange dag in de bus te zitten naar Coober Pedy, ‘the opal capital of the world’. Onderweg wordt het landschap langzaam dorrer, kaler en vlakker. We stoppen even bij de grens met South Australia, om daar een uur (zomertijd) te verliezen als wij onze enige nog niet bezochte staat binnen rijden. Nabij Coober Pedy wordt het landschap wat merkwaardig, overal kleine en grote hopen zand. Dit komt uit de opal mijnen en aangezien ze het niet dicht hoeven te gooien na gebruik is er een vreemd kraterlandschap ontstaan.

Onze accomodatie hier is dan ook onder de grond, uitgehakt uit de rotsen. We bezoeken een oude opal mijn, een ondergrondse woning en ook een schattig ondergronds kerkje. Het wonen onder de grond heeft hier z’n voordelen, omdat de temperatuur constant zo’n 20 graden blijft, en dat is vooral zomers wel fijn als de buitentemperatuur met gemak over de 40 graden Celcius heen gaat. Na het avondeten gaan we nog even naar een art gallery, waar toevallig ook Tommy Crow is, een voor ons onbekende, maar in Australië beroemde aboriginal artist, die oa in het Sydney Opera House heeft opgetreden. We kwamen echter voor de schattige Joey’s, kleine kangoeroetjes waarvan de moeder road kill is geworden, en die daar worden opgevangen en verzorgd. Als ze oud genoeg zijn worden ze weer in het wild uitgezet. Best grappig om zo’n kleine roo vast te houden terwijl je armen worden afgelebberd door een schuurpapier tongetje.

Vanuit Coober Pedy is het wederom een lange dag rijden naar Quorn, al hebben we onderweg nog een paar noemenswaardige stops. Eerst bij ‘een zebrapad’ over de Stuart Highway, een verbreding van de weg waardoor het geschikt is als een airstrip voor de Flying Doctors. Natuurlijk even de Abbey Road foto gemaakt! Daarna Lake Hart, een droog staand zout meer, dat dus een uitgestrekte witte vlakte is. Helaas stikt het hier ook van de vliegen en hebben daar pas voor het eerst echt last van (bij Uluru dus niet). Ook komt plots een goederentrein langs over de Ghan-railway (van Adelaide – Alice Springs – Darwin), nadat ik er een minuut eerder nog de ‘kijk-ik-lig-op-het-spoor’ foto hebt gemaakt, omdat er toch amper een trein langs komt hier. We lunchen in Woomera, een ‘rocket lauch town’, waar de Amerikanen in de zestiger jaren veel testen voor de Apollo missies hebben gedaan. Inmiddels behoorlijk verlaten, al is er een aardig openlucht museumpje rondom de stuff (raketten en militair materieel) dat de Amerikanen hebben achtergelaten.

- Nienke -

Uiteindelijk komen we aan in het dorpje Quorn, gelegen aan de voet van de Flinders Rangers. En na twee maanden droogte, zien we voor het eerst weer een beetje regen (drie druppels), we wisten bijna niet meer dat het ook nog bestond. Vanavond staat er een echte Australische barbie (=barbecue) op het programma, en dus eten we kangaroo steak, emu burgers en kamelen worstjes. En zeker de kangaroo steak smaakt erg lekker, van al dat gespring krijg je lekker mals vlees!

De volgende dag gaan we (natuurlijk) weer vroeg op pad. Als eerst bezoeken we een ruïne van een oude sheepfarm. Dit is helaas niet zo boeiend, want omdat er zo weinig (westerse) historie in Australië is, vinden ze hier elke hoop stenen al een interessante toeristische attractie, alleen zijn wij het daar dus niet altijd mee eens. Daarna gaan we door naar een aborginal art site. Hoewel de tekeningen lang niet zo indrukwekkend zijn als die we in het noorden van Australië hebben gezien, is de wandeling ernaar toe wel erg mooi. Na de lunch staat er al weer een wandeling op het programma, dit keer naar Wilpena Pound. Na een zeer warme klim de berg op hebben we een prachtig uitzicht over deze vallei, en de ijsjes na afloop zijn een mooie beloning voor alle inspanning.

Op de laatste dag van de tour beginnen we met een ‘speurtocht’ op zoek naar de yellow footed rock wallabie. Dit type wallabie wordt met uitsterven bedreigd, maar de plek waar wij zijn zien we er verscheidende op de rotsen zitten. Hierna beginnen we aan de beklimming van de Dutchmen Stern. Deze berg werd namelijk ooit door de ontdekkingsreiziger Matthew Flinders beschreven als de boeg van een Nederlands schip. Nadat we de top hebben bereikt hebben we een weids uitzicht: we kunnen de zee zien, de Flinders Rangers, maar ook de dorre vlaktes van de outback.

Na de lunch vertrekken we richting Adelaide. Onderweg rijden we door een van de vele wijnregio’s van South Australia, en dat is natuurlijk een mooie reden voor een laatste stop. Bij een wijnboer mogen we voor $3 (ong. 1,75 euro) wijn proeven, en we krijgen behoorlijk waar voor onze geld. In 40 minuten tijd proeven we ongeveer 12 verschillende wijntjes, wat betekend dat we toch zo’n 4 volle wijnglazen leegdrinken. Wijnproven dus op de Australische manier. Aan het eind van de dag rijden we Adelaide binnen, na een hele intensieve maar super leuke en gezellige tour. We hebben wel erg veel in de bus gezeten: deden we er aan de West Coast nog vier weken over om 6500 km af te leggen, bij deze tour hebben we 3300 km in zes dagen (!) gedaan.

De volgende twee dagen hebben we Adelaide een beetje verkend. Deze stad blijkt een beetje in dezelfde categorie als Brisbane en Perth te vallen: wel aardig, maar niet heel bijzonder. We hebben lekker door de stad geslenterd, wat gewinkeld en zijn naar de botanische tuinen geweest. Daarnaast, om het geheel nog een beetje cultureel verantwoord te houden, nog in het Museum of South Australia rondgekeken en een naar arthouse film geweest (Mao’s Last Dancer).

En dan toch eindelijk terug naar ‘mijn’ Australische stad: Melbourne. Na een vermoeiende reis met de nachtbus komen we ’s ochtends vroeg aan in de stad. Gelukkig kunnen we terecht in onze kamer in het hostel zodat we nog een paar uurtjes kunnen bijslapen.

Eigenlijk voelt Melbourne aan als een grote reunie. Het is echt super om weer in deze stad te zijn, voelt toch echt wel een beetje als thuis. En ik kan, na zo goed als heel Australië gezien te hebben, toch echt eerlijk zeggen dat ik Melbourne de leukste stad van het land vind. Maar Melbourne voelt ook als een reunie omdat we hier weer allemaal bekenden zien. Meteen de eerste dag spreken we al af met mijn nicht Renske, die net in Melbourne is aangekomen om aan haar Australische avontuur te gaan beginnen. Na een lekker gebakje bij Brunetti’s, gaan we samen met Martin (een Nederlandse vriend van Renske die ook in Melbourne studeert) uiteten bij een Vietnamees, er valt natuurlijk heel wat bij te kletsen. De volgende dag gaan we zwemmen met z’n vieren in een oud badhuis en bij Martin thuis eten we lekkere wraps met een schitterend uitzicht op de Melbourne skyline.

Verder kan ik gelukkig nog steeds op de computers van ‘mijn’ faculteit terecht en we maken dus dankbaar gebruik van het gratis internet. Bij Queens College, waar ik al die maanden in Melbourne heb gewoond, gaan we nog even langs en is het echt heel gezellig om met mijn oude huisgenootjes bij te kletsen. Wij hebben langzamerhand meer van Australië gezien dan de gemiddelde Australiër! Ook spreken we nog een avondje af met Tosja en Nora, twee meiden die we uit Delft kennen en die op dit moment in Melbourne studeren. En we bezoeken de Botanical Gardens en gaan naar Brighton Beach, twee dingen waar we eerder niet aan toegekomen waren en nog op ons to-do-lijstje stonden. Op onze enerlaatste avond in de stad hebben nog met Renske, Martin en vrienden van hem een bbq langs de Yarra River gehouden, dus een echte Australische afsluiting van onze tijd hier!

Nu we op het punt van vertrekken uit Australië staan, voelt het wel een beetje als of we aan de terug reis naar Nederland beginnen. Gelukkig wel een lange terugreis, met eerst nog als toetje 3 weken Nieuw Zeeland! Daar hebben we nu wel heel veel zin in, zeker met de wetenschap dat het eind deze maand toch echt allemaal over is. Dus nog maar even extra genieten van de tijd die we hier nog hebben!

Goodbye Australia! En we zullen hier zeker nog een keertje terug komen!

Groetjes,

Menno & Nienke