Sensational South Island!

Hey hey!

Hierbij ‘even’ een verhaaltje met onze belevenissen van uit Nieuw Zeeland! Het zien van dit schitterende land begon al vanuit het vliegtuig, waar onder ons, maar boven de wolken plots de toppen van de Southern Alps te zien waren. Schitterend besneeuwde bergen van meer dan 3000 meter hoog, die we zeker maar eens van dichtbij moeten gaan bekijken!

- Menno -

Geland in Christchurch en prima lente weertje, dus eind van de middag meteen een beetje het schattige centrum verkend. Ook de botanische tuinen en het Canterbury Museum bezocht, om ons zelf wat te verrijken met kennis om trent de Nieuw Zeelandse geschiedenis.

De volgende ochtend onze huurbak opgehaald, waar we met korting een grotere wagen kregen omdat die naar Auckland moest. Dus rijden even later in een Subaru Legacy stationwagon over Arthurs pass richting Greymouth. Prachtige bergweg, al blijkt het weer aan de westkust minder goed te zijn en komen we begin van de middag aan in een regenachtig Greymouth, dat dan inderdaad wel heel 'grey' aandoet. Gelukkig is er een monopoly spel in het hostel waar we ons mee kunnen vermaken en eind van de middag is het zo waar droog, dus tijd voor een biertje. Na een korte rondleiding door de Monteiths Brewery eindigen we bij het 'bierproeven', dat we ons uiteraard goed laten smaken!

Onze roadtrip vervolgd zich langs de westkust naar de Franz Josef Glacier, welke slechts 250 meter boven zeeniveau eindigd in het regenwoud, een unicum in de wereld op deze hoogtegraad. De volgende dag staat de beklimming van de glacier op het programma, dus we rijden vandaag eerst door naar Lake Matheson, om daar een wandeling van een uur omheen te maken. Hoewel zonnig waar wij lopen, de bergtoppen in de verte zijn in de wolken gehuld. Het is dan ook winderig en kouder als we even later naar de 'terminal face' van de Fox Glacier lopen, welke van zo dichtbij behoorlijk imposant is, maar door het vele steenpuin er ook wel vies (stoffig) uitziet. De vallei waar we door heen lopen is tijdens de laatste ijstijd door het ijs uitgeslepen en is erg indrukwekkend met honderden meters hoge stijle wanden.

Na een stevig ontbijt verblijdt de strak blauwe lucht ons en begeven we ons richting de Frans Josef glacier. Het is een flinke aanloop door het dal er naar toe, maar halverwege de ochtend kunnen dan toch echt de stijgijzers onder en beginnen we aan onze klim het ijs op. We doen een georganiseerde dagtour en hebben twee gidsen voor onze groep van 11 personen. De klim is behoorlijk intensief, al is er af en toe tijd voor ontspanning omdat de gidsen dan met pikhouwelen een pad moeten uithakken of touwen bevestigen. Hoe verder we de glacier opkomen, hoe schoner het ijs wordt en hoe spectaculairder de ijswanden waar we overheen klauteren of ons tussendoor wurmen - sommige zelfs zo smal dat je je ene voet niet meer langs de andere kan zetten! Ook komen we door ijstunnels, waar we het niet kunnen laten om een likje te nemen van het prachtige blauwe ijs. Na een lange dag op de glacier 's avonds even lekker ontspannen in de plaatselijke glacier hot pools, die in een prachtige natuurlijke setting zijn aangelegd.

7 November, Nienke jarig! Na de felicitaties en cadeautje vieren we verder haar verjaardag in de auto op weg naar Queenstown. Uiteraard regen onderweg, want het is namelijk altijd slecht weer op Nienke's verjaardag. Onderweg de nodige smsjes en telefoontjes vanuit Nederland, waardoor het jarig-zijn-gevoel toch nog wat verhoogd wordt. (Nienke: nog heel erg bedankt voor de lieve berichtjes, ook van de mensen die er niet goed doorheen kwamen omdat we slecht bereik hadden!) Wederom een prachtige rit door de bergen, waarbij het weer zich aan de andere zijde van de zonnige kant laat zien! Vlak voor Queenstown stoppen we bij de AJ Hackett Bungy brug en zien we een aantal diehards zich aan een touwtje meer dan 40 meter naar beneden storten en besluiten we om deze adrenaline trill aan ons voorbij te laten gaan. In de stad zelf nemen we eind van de middag een gondola omhoog voor schitterend uitzicht vanaf Bob's Peak over de omgeving en doen we een paar runs over een luge parcours. Dit is een soort kart-rodel-combinatie en een erg vermakelijke bezigheid. 's Avonds voor Nienke's verjaardag lekker uiteten en daarna op de kamer LOTR Return of the King kijken, je bent in real-life Middle Earth immers.

De volgende ochtend weer prachtig weer en dus nemen we onze frisbee mee naar het Queenstown park, prachtig gelegen op een schiereiland. Hier pakken een paar holes golffrisbee mee, waarbij je je frisbee in een aantal worpen in een korf zo'n 60 meter verderop moet zien te krijgen. Uiteraard met de nodige hindernissen zoals bomen, hoogteverschil en water. Als lunch een groot stuk (en machtige) taart, nog voor Nienke's verjaardag (in Nederland nog net op tijd). Daarna een wetsuit aan een met een busje over een angstig smal onverhard bergweggetje met hele stijle, diepe afgronden naar de plek langs de Shotover River waar we vertrekken voor het raften. Mooie tocht door een wilde gorge met af en toe stroomversnellingen van catogorie III en IV, behoorlijk heftig dus. Aan het eind een 170 meter lange tunnel als toetje van een geslaagde raftervaring!

- Nienke -

9 November vertrekken we weer uit het mooie Queenstown richting het zuiden. We beginnen onze tocht rijdend langs the Remarkebles; een imposante bergketen (hier was Peter Jackson het ook mee eens, hij gebruikten de bergen als Mordor in The Lord of the Rings). Hierna volgen weilanden vol schattig lammetjes, het is hier immers lente, maar het mooiste deel van de tocht begint toch pas als we bij Te Anau het Fjordengebied binnenrijden. Onderweg zien we blauwe meren, besneeuwde bergen en bemosde bossen. Na vele mooie stopplekjes bij 'scenic lookouts' komen we aan bij Milford Sound. Gelukkig zijn we er aan het eind van de dag, dus de hordes toeristen zijn al weer verdwenen. Bovendien zit het weer ook nog eens mee: gemiddeld regent het hier 200 dagen per jaar, maar wij zien geen wolkje aan de lucht!

Om Milford Sound goed te kunnen bewonderen besluiten we een boottochtje te doen in deze indrukwekkende fjord. Milford Sound is een plek waar je je heel klein gaat voelen: de bergwanden torenen honderden meters boven het water uit en de fjord zelf schijnt op sommige plekken wel 300m diep te zijn. Onderweg zien we een paar schattige pinguins en ook de zeehonden op de rotsen zorgen voor de nodige ahhh-momenten.

De volgende ochtend rijden we dezelfde weg terug en hoewel het dit keer wel bewolkt is blijft de weg een waar feestje. Vandaag steken we weer door van de westkust naar de oostkust van het eiland, iets wat in tegenstelling tot Australië hier wel prima in één dag te doen is. In de loop van de dag komen we aan in Dunedin, wat ons genoeg tijd geeft voor de plaatselijk 'guiness book of records attractie': the steepest residentital street in the world. En het is inderdaad een hele klus om deze straat te beklimmen. Maar het is natuurlijk niet voor niets een straat en geen wandelpad, dus moeten we in het kader-nu-we-er-toch-zijn ook nog even met de auto de straat op en neer rijden. En gelukkig zijn de remmen van onze huurauto goed genoeg, zodat we ook weer veilig beneden aankomen.

Hierna door na de andere attractie van Dunedin: het schiereiland Otaga Peninsula, wat vlak bij de stad ligt. Met onze auto cruisen we over de bochtige weggetjes tot we bij het Larnach Castle aankomen. Nadat we door de mooie tuinen van het kasteel geslenterd hebben, rijden we weer door langs verschillende baaien en vele weilanden met schapen (wat hebben ze hier toch veel van die witte pluizige beestjes!) totdat we Sandfly Bay bereiken. Het hoogtepunt van de schitterende strand zijn de vele zeeleeuwen die op het strand liggen. Sommige liggen schattig te slapen, maar andere zijn best actief en dan zijn de beesten wel erg groot en verrassend snel, toch best spannend om daar zomaar op het strand tussen te lopen. Ook zien we nog twee pinguins op het strand, wat het exotische beesten plaatje weer helemaal compleet maakt.

De dag daarna hebben we onze eerste stop bij de Moeraki Boulders: enorme, bijna perfect ronde rotsen die op het strand liggen. Hierna trekken we weer het binnenland verder in op weg naar bizar blauwe meren, het doet bijna pijn aan je ogen zo fel blauw zijn de meren hier. Ook de besneeuwde toppen van de Southern Alps zijn weer heel indrukwekkend, met als letterlijk hoogtepunt Mt Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland en omgeving.

Nadat we hebben overnacht bij Lake Tekapo gaat de tocht weer verder, dit keer naar Hanmer Springs. In de thermische baden van dit plaatsje kunnen we heerlijk relaxen, al stinken sommige baden door de grote hoeveelheid zwavel naar rotte eieren, dat we het er niet echt lang volhouden.

Onze laatste bestemming op het Zuider Eiland is het Abel Tasman National Park. Bij het boodschappen doen komen we bij de international foods section zowaar een hele Nederlandse afdeling tegen. Dat betekend dus dat ze bijna het gehele De Ruijter broodbeleg assortiment, ontbijtkoek, appelmoes, AH erwtensoep, griesmeelpuddding en Venco drop hebben! Hoewel het water ons al in de mond stroomt, we moeten deze producten immers al 10 maanden missen, houden we ons in. De producten zijn natuurlijk ontzettend duur, dus houden we bij het een zakje Bolletje kruidnoten, zodat wij ons ook hier langzamerhand voorbereiden op Sinterklaas.

Het Abel Tasman National Park heeft een heel mooi wandelpad waar je 3 tot 5 dagen over kan doen. Wij besluiten het halve pad te gaan lopen en laten ons eerst met de watertaxi tot halverwege brengen. Het nationale park is ook vanaf het water heel mooi, zoals de grappige ‘Split Apple Rock’ en zien we nog kleine blauwe pinguins en zeehonden, wat blijven die beesten toch leuk om te zien. Nadat we de eerste dag over beboste heuvels lopen met regelmatig mooie uitkijkjes over idyllische baaitjes, komen we aan bij Anchorage Point. Hier is onze accomodatie voor vannacht: een oude boot die is omgebouw tot een hostel. De volgende dag lopen we terug naar het startpunt en verbazen we ons weer over de getijde verschillen (eb en vloed scheelt hier ruim 5 meter!).

Via een mooie kronkelende kustweg pakken we vanuit Picton de ferry naar Wellington, na nog even een 18 holes midgetgolfbaan afgewerkt te hebben!

Inmiddels hebben we dus het Zuider-eiland achter ons gelaten na daar ruim 3000 km (!) overheen gescheurd te hebben en gaan we in onze laatste paar dagen hier nog wat highlights van het Noorder-eiland meepakken!

Liefs en tot snel!

Menno & Nienke