Wicked Roadtrip #2

Welkom bij weer een nieuwe aflevering van de wonderlijke avonturen van Menno en Nienke aan de ander kant van de wereld! Inmiddels zijn we aangekomen in Perth na een schitterend tweede deel van onze roadtrip. En om meteen even in te gaan op alle opmerkingen dat we steeds zoveel indrukken op doen. Ook deze keer hebben we inderdaad heel wat beleeft, maar gelukkig liggen we ook vaak genoeg op een mooi strandje te relaxen en dan kunnen alle indrukken bezinken. Maar goed, laten we bij het begin beginnen en terug gaan naar Broome waar we de vorige keer gebleven waren....

- Nienke -

Na Broome stond ons een lange, barre tocht door de Great Sandy Desert te wachten tot we bij de volgende stad, Port Headland, zouden aankomen. En ja zo'n naam, the Great sandy Desert, schept toch bepaalde verwachtingen: eindeloze zanderige heuvels beelden wij ons al in. Het was daarom toch een beetje jammer dat in ieder geval het deel waar wij doorheen reden alleen maar uit saaie dorre groene struiken bestond. Dus weinig spectaculairs te zien vanuit de autoraampjes.

Na een overnachting langs de weg komen we de volgende dag aan in Port Headland. Een industrie- en havenstad, die door ijzererst die er verwerkt wordt, bedekt is met een fijn laagje rode stof. Op de camping blijken we een van de weinige toeristen te zijn, de meeste 'kampeerders' zijn havenarbeiders die permanent op de camping in caravans wonen. Zeker niet het mooiste stukje Australië, maar toch ook wel leuk om een keer gezien te hebben.

Toch de dag daarna weer snel door het binnenland in, naar het echte hoogtepunt van deze streek: Karijini National Park. Onderweg doen we al de eerste indrukken op van het prachtige national park, het lichtgroene gras vormt een sterk contrast met de donker rode aarde. Omdat ook dit park alleen goed per 4WD te doen besluiten we bij het visitors centre in het plaatsje Tom Price dat we de volgende dag het park met een tour gaan bezoeken. Wel kunnen we, als we nog even snel dichte schoenen aan gaan doen, meteen met een tour die op het punt van vertrekken staat naar de plaatselijk mijn. Binnen vijf minuutjes zitten we, inclusief helm en veiligheids bril, in de bus op weg naar Rio Tinto's Iron Ore Mine. In deze surrealistische plek is alles groter dan groots. De trucks hebben wielen met een doorsnede van wel 2,9m en verderop zien we een 4x4 jeep die zo plat is als een dubbeltje is, omdat zo'n monster truck er per ongeluk overheen gereden is. Ook hier is alles bedekt onder een dikke laag rood stof, zelfs de zwanen in het meer zijn oranje in plaats van wit.

Na een nachtje goed slapen staan we vroeg op om op pad te gaan met Jef, onze enthousiaste gids, en een paar ander toeristen om de gorges van Karijini te gaan ontdekken. Het park stikt namelijk van de diepe ravijnen met prachtige watervallen, heerlijk zwemplekjes en schitterende uitzichtspunten. Eigenlijk zouden we hier veel langer willen blijven, maar onze tour duurt slechts een dagje en met onze campervan is het park niet goed bereikbaar. Ach, een mooie reden om een keer terug te komen!
Het hoogtepunt van de dag is eigenlijk letterlijk een dieptepunt, want 's middags dalen we af in een van de gorges, deels klauteren over stenen, maar het grootste gedeelte wadend door het water trekken we dieper de gorge in. Op een gegeven moment is de gorge zo smal dat we beide de wanden tegelijkertijd kunnen aanraken. De stenen zijn soms glibberig en Jef is heel voorzichtig, dus tergent langzaam trekken we verder naar Handrail Gorge. Zoals de naam al doet vermoeden klimmen we hier vasthoudend aan een reling en het laatste stuk zelfs via een touw naar de waterpoel beneden omringt door steile rotsen. Toch even nog het water in gedoken, wat ijskoud bleek te zijn, voordat we dezelfde weg weer terug maken door de kloof, terug naar de bus.

Na Karijini trekken we door in westlijke richting, weer terug naar de kust. Na een verrassend leuke weg, die Menno zelfs nog lekkerder vond rijden dan de Great Ocean Road, zijn we weer terug op de Highway 1 en trekken we verder westelijk naar Exmouth. Dit plaatsje ligt op een langgerekt schiereiland met Cape Range National Park en Ningaloo Marine Park als grootste trekpleisters. Even goed inslaan in de supermarkt, want in dit nationale park zijn wel een paar basic campsites, maar er is geen drinkwater te krijgen, dus moeten we genoeg meenemen voor drie warme dagen. De volgende dagen vermaken we ons met wandelingen door de gorges, waar we berggeitjes en kangaroo's tegenkomen. Ook liggen we op het witte strand of snorkelen we in helder lichtblauw water, waarin genoeg dieren te ontdekken zijn. Terwijl we op het strand liggen zien we opeens dolfijn uit het water springen en Menno ontdekt tijdens het snorkelen nog een Shovel Nosed Ray, een rog met een staart met drie haaienvinnen erop. Toch wel een beetje een eng gezicht, maar het beest blijft gelukkig op de rustig op de bodem liggen, en we horen ook later dat hij helemaal niet gevaarlijk is: dat valt ook weer mee! 's Avonds krijgen we nog een keertje bezoek van een kangaroo die ons campervannetje wel heel interessant vind. Na drie dagen rijden met een bijgebruinde huid en haren die weer een tintje blonder zijn geworden terug richting Exmouth. Onderweg stoppen we nog even bij het Vlamingh Lightouse, vernoemd naar onze Vlielandse ontdekkingrreiziger Willem de Vlamingh, en zien we walvissen verderop in de zee. Wat een prachtige plek is dit toch!

Onze roadtrip brengt ons hierna een klein stukje zuidelijker naar het toeristische oord Coral Bay. Hier maken we nog een mooie strandwandeling, waar we veel reef sharks in het ondiepe water zien zwemmen (het is hun breeding ground). Coral Bay ligt ook nog steeds bij het Ningaloo Marine Park en daar maken we dankbaar gebruik van. Van vele duikers aan de oostkust hebben we enthousiaste verhalen over dit rif gehoord en dat willen we natuurlijk ook graag zelf gaan bewonderen. De volgende dag vertrekken we met een groet groep duikers met een boot naar het rif. Dit rif ligt vlakbij de kust, dus in tegenstelling tot het Great Barrier Reef ben je niet eerst anderhalf uur onderweg voordat je bij het rif bent. Bij de eerste duik zien we inderdaad vele kleurrijke vissen, maar ook vissen die zo'n goede schutkleur hebben dat onze gids heel goed moet aanwijzen voordat we deze vissen zien. Een andere leuke 'nieuwe' vis was de frogfish, maar het bijzonderste was een 2m brede rog die op de bodem lag. Zelfs de divemasters waren niet echt bekend met deze rog en nadat de boekjes er op nageslagenb zijn bleek het een Marbled Ribbontail Ray te zijn.

Dan is het tijd om te gaan snorkelen met Manta Rays, maar het spotvliegtuigje van de duikschool heeft er nog steeds geen rog gespot, dus wordt er besloten om eerst de tweede duik te gaan doen. Deze duikplaats heet de Canyon en hoewel we niet heel veel bijzondere vissen (behalve een school barracuda's) zien is het koraal erg indrukwekkend. Er zijn niet zozeer heel veel kleuren, maar de grote variatie aan vormen en de hoeveelheid koraal is erg indrukwekkend. En gelukkig heb ik deze keer geen last van zeeziekte, hoofdpijn of kiespijn, zoals bij de vorige duiken aan de oostkust, dus dat is ook een hele opluchting. Na de lunch blijkt er misschien toch een Manta Ray te zijn. Aangekomen bij de Ray blijken wij niet de enige te zijn, op twee andere boten staan al groepjes klaar om in het water springen. Eén voor één in kleine groepjes mogen er steeds mensen het water in om met deze gigantische rog mee te zwemmen. Het 3,5m brede beest lijken wel de zweven onder water en worden omringt door een heleboel kleine visjes. De manta ray is echt indrukwekkend groot en zwemt slechts een paar meter onder ons! Een hele bijzonder ervaring.

- Menno -

Vanuit Coral Bay rijden we naar het plaatsje Carnarvon om wat inkopen te doen (bier & benzine) en vervolgens rijden we 20 kilometer terug over Highway 1 om naar Point Quobba te gaan. Om hier te komen moeten we door Lake MacLeod rijden, dat deze tijd van het jaar gelukkig een droge lege vlakte is. Als we weer bij de kust aankomen is deze een stuk ruiger dan bij Coral Bay en we nemen rustig de tijd om het blow holes fenomeen hier waar te nemen, waarbij regelmatig water tientallen meters de lucht in wordt geblazen. De campsite hier is erg basic en winderig, maar prima geschikt voor een uitwaai strandwandeling. Ook onze in Coral Bay aangeschafte frisbee wordt met wisselend succes in het rond gegooid, windvlagen bleken soms toch een onbetrouwbare derde deelnemer te zijn.

Na dit stuk ruige kust achter ons te hebben gelaten, nemen we zo'n 300 km zuidelijker de Sharkbay World heritage Drive, om langs deze weg een aantal opmerkelijke bezienswaardigheden te bezoeken. Eerst komen we langs 3.5 miljoen jaar oude Stromatolites, een soort gefossiliseerde micro-organismen die heel langzaam groeien. Daar is ook een 'schelpenblok steengroeve', waar vroeger, bij gebrek aan bakstenen, blokken van compacte schelpjes uitgezaagd werden en gebruikt om de huizen mee te bouwen. Later in Denham zien we hier inderdaad nog bouwwerken van! Daarna komen we bij Shell beach, waar het strand niet uit zand, maar uit dezelfde miljarden kleine schelpjes bestaat, uiteraard weer vergezelt door prachtig helder blauw water. Vanaf Eagle Bluff Lookout hebben we prachtig uitzicht over de baai, maar kunnen we helaas geen zwemmend 'wildlife' spotten in het water, volgens een bordje is het water ook wellicht nog te koud voor ze (watjes, die haaien!).

Waar we stiekem eigenlijk voor naar Shark Bay gekomen zijn is Monkey Mia, geen apen hier, maar wel 'wilde' dolfijnen die heel dicht bij de kust komen om een visje te snacken uit de handen van toeristen. Het blijven mooie wezens en erg vermakelijk om ze van zo dicht bij te kunnen aanschouwen! Ze krijgen trouwens maar een paar kleine visjes, dus moeten ze zelf ook nog jagen om aan hun dagelijkse dietbehoefte te voldoen. Na hier met onze voeten in het relatief koude zeewater te hebben gestaan, zijn we in het Francois Perron National Park bij een oude sheep farm in een hot tub gaan zitten waar het water 580 meter diep uit de grond komt en maar liefst 44 graden Celsius warm is. En dat is heet. Heel erg HEET!

Vanuit Shark Bay reizen we verder naar Kalbarri, onderweg verandert het landschap aanzienlijk: meer hogere bomen langs de weg, veel bloeiende bloemen en meer tekens van menselijke invloeden, zoals glooiende graanvelden. Het doet soms zelfs Frans-achtig aan met zonnebloemen en ronde hooibalen schierlijk willekeurig gelegen in de velden. Het begint hier dan ook duidelijk lente te worden! Dit liefelijke heuvellandschap wordt in het Kalbarri National Park ruw doorsneden door de Murchison River die daar diepe gorges heeft gevormd. Vooral spectaculair is de Nature's Window, een doorkijk in een rots en zodoende een prachtig uitzichtpunt vormend.

De ruige kust heeft hier wat vaderlandse historie, zo hebben we op het uitzichtpunt Red Bluff gestaan, dat in de VOC tijd als een belangrijk orientatie punt 'Roode Hooge' bekend was. De kust deed ons trouwens weer erg denken aan de Great Ocean Road, ook hier hebben een soort natural bridge en een klein (verdwaald?) Aposteltje.De kust gaat ten zuiden van Kalbarri langzaam over in zanderige duinen, waar ons een nieuwe sportieve uitdaging te wachten stond, namelijk sand boarden! Dit is simpelweg op een board van een zandduin naar beneden glijden, liggend, zittend of staand. Geen skiliftjes hier, dus zelf weer omhoog klimmen! Al met al dus behoorlijk intensieve ervaring, maar zeker een geweldige belevenis!

Voor meer Nederlandse historie bezoeken we in - 'The capital of the Midwest' - Geraldton het Western Australia museum. Er zijn in deze contreien namelijk nogal wat VOC schepen vergaan, waaronder de Batavia. We zien een uur durende film over de barbaarse taferelen die zich hebben afgespeeld op de eilanden waar schipbreuk was geleden, terwijl de kapitein in een sloep helemaal naar Batavia stad (huidige Jakarta in Indonesie) is gevaren om hulp te halen (de Nederlanders konden trouwens in die tijd verrassend vloeiend Engels / Australisch praten!). Ook is hier op een heuvel een prachtig monument ter nagedachtenis van de HMAS Sydney II, een Australisch oorlogsschip dat hier in WO II in een slag met Japans schip gezonken is (het Japanse schip trouwens ook). Onderweg komen we nog langs Pink Lake, waarvan het water inderdaad een diep roze kleur heeft, toch ook wel bizar om te zien!

Voor we weer in de 'bewoonde wereld' in de buurt van Perth aankomen, doen we nog een bekend hoogtepunt van Western Australia aan, namelijk de Pinnacle desert, uiteraard bij sun set. In deze 'woestijn' zijn kalksteen rotsen door water uitgeslepen en vervolgens is het zand geerodeerd, waardoor het landschap een bizar tafereel van puntige rotsen vormt. Inderdaad prachtig om ze roodbruin te zien kleuren in de zonsondergang gloed en zodoende een markant schaduw spel te zien vormen!

En dan zit onze 30-daagse roadtrip er toch al weer bijna op, de tijd vliegt voorbij en de laatste nacht slapen we in ons 'huisje op wieletjes' op een camping in Fremantle, een pittoresk kustplaatsje iets ten zuiden van Perth. In een namiddag zonnetje laten we een ons een wafel met ijs dan ook voortreffelijk smaken en toasten we op een geslaagde (en veilig) volbrachte roadtrip langs de schitterende Australische West Coast!

Nu de laatste paar dagen in een hostel in Perth, nadat we de Wicked campervan weer schoon (wasstraatje) en leeg hebben ingeleverd. Naast natuurlijk de stad te bekijken spenderen we ook redelijk wat tijd in de State Library, voor het gebruik van computers (en gratis internet) om veel foto's op Facebook te zetten en dit verhaal voor jullie te typen.

Zondagmiddag vliegen we naar Alice Springs, om daar in het ziekenhuis de groetjes te doen en vanaf maandag in zes dagen met een tour naar Adelaide af te zakken. Op het programma staan wat bekende natuurlijke fenomenen, maar daar zullen we vanuit Melbourne in ons laatste verhaal van uit Down Under meer over vertellen!

Liefs en groetjes,

Menno & Nienke