Begin van Australisch backpackavontuur!

Heey!

Nadat we maanden apart mooie dingen hebben beleeft en jullie daarvan op de hoogte hebben gehouden via de waarbenjij.nu, gaat nu ons gezamelijke deel beginnen. Natuurlijk hierbij nog een bedankje voor alle reacties, altijd erg leuk om wat van jullie te horen. We hebben bedacht om gewoon samen elke keer een verhaal te schrijven en dat dan op beide sites te plaatsen. Natuurlijk zullen we wel even vermelden wie er schrijf zodat je voor jullie ook duidelijk blijft wie de ik-persoon is :). Veel plezier:

-Nienke-

Al weer bijna een maand geleden zat ik ’s ochtends vroeg (heel vroeg, een uurtje of zes) op Menno te wachten die vanuit Zuidoost Azie nu eindelijk naar Australie kwam. We hadden elkaar inmiddels al weer ruim 2 maanden niet gezien. Inmiddels ben ik weer naar het vliegveld van Melbourne geweest en heb ik samen met Menno mijn ouders en zusje opgehaald. Ik had hun al sinds ik eind januari niet meer gezien. Maar tussen deze twee bezoekjes aan het vliegveld is ook heel wat gebeurd. En dat kan je gerust hoogte en diepte punten noemen.

Menno kwam, na vijf maanden in de tropen hebben gewoond en gereisd, vrolijk aanzetten in zijn korte broek en slippertjes. In het algemeen is dat ook de standaard outfit in Australie, maar niet in juni in Melbourne. De week dat Menno aankwam was een erg koude week en dus liepen we naar buiten in een graadje of zes Celsius. Dat was wel even schrikken! Maar snel naar mijn kamertje waar gelukkig een fijne verwarming staat. Daarna nog een beetje bijgeslapen, want we hadden allebei inmiddels wel een beetje slaaptekort opgelopen. ’s Avonds gezellig uiteten geweest bij een Italiaan in Lygon Street en natuurlijk alle foto’s van Menno’s wilde avonturen even bekeken.

De volgende dagen waren we van plan wat sightseeing in Melbourne te gaan doen, maar al de dag nadat Menno aankwam voelde hij zich niet lekker. Het ging eigenlijk steeds een beetje op een neer, maar de meeste dagen heeft hij toch op bed gelegen. Koorts, hoofdpijn, rillingen en totaal geen eetlust zorgden voor een iets ander begin van onze tijd samen in Australie dan dat we beide hadden verwacht. En ik ben dus ook alleen naar een soort afscheidsfeestje geweest, waar ik afscheid moest nemen van verscheidende vrienden die ook snel uit Melbourne zouden vertrekken. Het blijft erg raar om afscheid te moeten nemen. Gelukkig bestaat er nog zoiets als mail en Facebook om contact te blijven houden.

’s Ochtends ging het meestal beter met Menno en dat was ook het geval de dag dat we een vliegticket naar Alice Springs, wat in het midden van Australie ligt, hadden geboekt. We zouden daar een zes daagse tour door de outback gaan doen. Omdat Menno zich beter voelde hebben we toen toch maar besloten naar Alice Springs te vliegen. De vliegreis was geweldig, ik zat bij het raampje en we vlogen over het ene spectalulaire landschap na de andere. De reis duurde ongeveer 3 uur en na ruim een half uur zien je al geen teken meer van menselijk leven, maar wel rode aarde en enorme rotslandschappen. Het mooiste was Lake Eyre. Deze binnenlandse zee staat bijna altijd droog, maar door overstromingen in Queensland was het nu gevuld. We zagen maar een gedeelte, maar dat is ook niet zo verwonderlijk, omdat het Lake Eyre zo groot is als heel Nederland! Terwijl ik foto’s aan het maken was en van het uitzicht aan het genieten was, heeft Menno het grootste gedeelte van de reis geslapen. Op het vliegveld in Alice Springs moesten we erg lang wachten op een busje en Menno voelde zich ook steeds beroerder worden. In het hostel aangkomen bleek ook waarom, hij had koorts van 40 graden. Omdat er in Melbourne veel swine flu heerst, op het college waar ik woonde hebben minstens twee mensen de ziekte gehad, en omdat Menno net vijf weken in de tropen had gereisd waar je natuurlijk van alles kan oplopen, hebben we toen toch maar besloten naar het ziekenhuis te gaan.

Gelukkig lag het ziekenhuis om de hoek van het hostel. Als eerste zijn we naar een speciale griepkliniek in het ziekenhuis gestuurd, Menno moest natuurlijk meteen een mondkapje op. Omdat hij geen last van zijn ademhalings problemen had (hoesten, loopneus, keelpijn ect) gingen ze in eerste instantie niet vanuit dat hij de swine flu had. Daarna door naar de eerste hulp, waar een andere dokter vele vragen had en verscheidende testjes deed. Omdat de eerste bloedtest malaria niet uitsloot en Menno zich nog steeds beroerd voelde moest hij de nacht in het ziekenhuis blijven.

Uiteindelijk heeft Menno een week in het ziekenhuis in Alice Springs gelegen. Vele testen verder, en de bijgaande prikken en andere ‘leuke’ activiteiten die een bij een ziekenhuis bezoek horen, bleken de dokters alleen een urineinfectie te kunnen vinden. Ze hebben naar verscheidende tropische ziektes gezocht, maar daar is toch niet iets uitgekomen. De uitslag van sommige testen duurder ook langer dan in Nederland het geval zou zijn, omdat we letterlijk in de middle of nowhere zaten. De dichtstbijzijnde grotere ziekenhuizen zijn in Adelaide aan de zuidkust of Darwin aan de noordkust van Australie, beide zo’n 1500km verderop! Het in dan ook heel gebruikelijk dat mensen in de outback ingevlogen worden per vliegtuig, de welbekende Flying Doctors. Je krijgt er wel weer een mooier uitzicht vanuit je ziekenhuiskamer voor terug, dan dat je in Nederland hebt.

Ook tijdens het ziekenhuisverblijf ging het met Menno steeds op en neer. Met halverwege de week een urendurende hoofdpijnaanval als dieptepunt, waar uiteindelijk pas een spuit vol morfine wat tegen kon doen. Ik heb die week de meeste tijd in het ziekenhuis gezeten en ’s nacht weer in het hostel geslapen. Af en toe Alice Springs in geweest om wat eten te halen, maar interessant kan je dit dorp niet noemen. Meer dan wat reisbureau’s die trip naar Ayers Rock (Uluru) aanbieden, eettentjes en aboriginal kunstgaleries is er toch echt niet.
Aan het eind de week ging het gelukkig een stuk beter en werd uiteindelijk Menno toch ontslagen uit het ziekenhuis. Meteen maar het dorp in gegaan om een vliegticket terug naar Melbourne te boeken. De trip die we van plan waren was namelijk te intensief om meteen na een weekje ziekenhuis te doen en bovendien moest ik op tijd terug zijn in Melbourne om mijn kamer te ontruimen. De tour gaan we een andere keer doen, dus terug naar Alice Springs gaan we zeker.

De volgende dag zijn we al terug gevlogen, waana we weer in het vertrouwde Melbourne waren. Nu wel de tijd om wat sightseeing te gaan doen. Deze week zijn we naar de Victoria Market geweest, wat door de stad geslenterd, naar de bios geweest (Angels & Demons) en lekker uitgewaaid op het strand van St Kilda. Verder zijn we nog een verjaardag van een Zweedse vriendin van mij geweest en moest ik natuurlijk mijn kamer helemaal opruimen en leegmaken. Blijft toch wonderbaarlijk hoe vol zo’n kamertje in een semester is geworden. Nog wat afscheid nemen van mensen van het college en wat spulletjes die ik overhad (fotolijstjes, drinkbekers, bedlampje ect.) uitgedeeld. Ik moest 1 dag voordat we uit Melbourne zouden vertrekken mijn kamer uit, dus hebben we het laatste nachtje in mijn ‘eigen’ stad in een hostel geslapen.

- Menno –

Na een relaxed weekje Melbourne was het alweer tijd voor vakantie! Op het programma een weekje Tasmanie! Na een korte vlucht kwamen we eind van de middag aan op dit ‘kleine’ eilandje, dat stiekem toch anderhalf keer zo groot is als Nederland. Op het vliegveld een auto (Nissan Tiida) gehuurd en inmiddels in het donker aan de linkerkant van de weg naar het hostel gereden. Wel even spannend, en het lastigste is nog wel dat niet alleen het stuur aan de ‘verkeerde’ kant zit, maar ook de richtingaanwijzer en de ruitenwisser hendels precies andersom zijn. Dit resulteerde dus nog wel is in het aangeven van de richting met de ruitenwissers…

De volgende ochtend is het stralend weer en na een boottour voor de volgende dag bij Bruny Island geboekt te hebben bij de Tourist Office, hebben we een heerlijk ontbijtje op een zonnig terrasje in hartje Hobart: puur wintersport gevoel! Eind van de ochtend parkeren we onze witte bolide op de top van Mount Wellington, de berg waar Hobart (hoofdstadje van Tassie) tegenaan gebouwd is. Prachtig uitzicht over de stad, baai en verre omgeving! ’s Middags doorgereden naar het zuiden om in Kettering een pondje te pakken naar Bruny Island. Dit bestaat uit Noord en Zuid Bruny, slechts met elkaar verbonden door een zeer smalle landtong (slechts tientallen meters breed). Wederom magnifiek uitzicht en heel wat klikken van de camera’s! We hadden voor die nacht een eigen bungalow huisje, met openhaard en uitzicht over een baai, idyllisch. Ook voor het eerst sinds… uhm… eind 2008.. hmm. ja zoiets… weer zelf koken! Nog niet verleerd hoor!

Voor de maandagochtend van de 29ste juni waren wat regenbuitjes voorspelt, echter een strak blauwe hemel bij het opstaan. En het bleef prachtig weer de rest van de dag, oftewel, ideaal voor een boottochtje langs de kust. En daar zaten we dan om 11 uur, gehuld in een knalrood windjack, op een speedboot die moeiteloos de 50km/h aantikte. Lekker bounchen over de golven werd tijdens de 3 uur durende trip wel afgewisseld met rustig dobberen, zodat er tijd was om foto’s te maken van de indrukwekkende rotsformaties, zeehonden kolonie, albatrossen en zeearend, en op het eind zelfs nog een zeldzame witte Walibi! Ook bizar om te varen op de zuidelijke ijszee en te weten dat er slechts wat (ijskoud) water tussen jouw en Antarctica is. Al met al een waanzinnige gave boottour die zeker een aanrader is voor iedereen die naar Tasmanie gaat! Eind van de middag terug naar Hobart gereden, waarbij het links rijden al aardig begint te wennen: handig voor komende maanden.

Na ’s avonds in het hostel gekookt te hebben (AVG) en wederom een dorm voor ons zelf te hebben gehad, vroeg opgestaan om een lange rit over het eiland te maken richting het noordwesten. Bewolkt weer bij vertrek en hoe verder we richting het westen reden, hoe winderiger en guurder het werd. Wel schitterend is het landschap waardoor we reden, dat soms Iers, dan weer ruig Schots of toch hoog Alpachtig aandeed. Ons einddoel van de dag bereikten we in de stromende regen: Cradle Mountain national park. Hier stond voor de volgende dag een lekkere wandeling op het programma. Echter na een knus avondje bij de openhaard en een stormachtige nacht rijden we de volgende ochtend in de natte sneeuw op weg richting de oostkust: op zoek naar beter weer! Geen wandeling in dit prachtige national park dus, en we ervaren dus nu ook het ‘normale’ winterse weer op Tasmanie, na twee abnormaal schitterende dagen.

’s Middags aangekomen in St. Helens aan de oostkust, na opnieuw een prachtige autorit over onder andere smalle bergweggetjes met diverse uitzichtpunten. Na het inchecken bij een hostel, waarbij we nu niet alleen de kamer voor ons zelf hadden maar het hele hostel, naar de iets noordelijker gelegen Bays of Fire gereden. Na een zwaar bewolkte dag met regen nu toch nog even wat blauw in de lucht! Goede keuze gemaakt dus. De Bays of Fire zijn echter meerdere fraaie baaien en stranden en besloten de volgende ochtend hier terug te keren om meer idyllische plekjes te ontdekken. Zo gezegd, zo gedaan en de volgende ochtend talloze schitterende foto’s kunnen maken met azuurblauwe zee, witte zandstranden en rode rotsformaties tegen een strak blauw decor. Daarna onze dagtrip in zuidelijke richting vervolgt en geluncht in het rustieke, doch winderige haventje van Bicheno. Uiteindelijk halverwege de middag ons doel Coles Bay bereikt. Dit ligt bij het Freycinet national park met daarin de beroemde ‘Wineglass Bay’, een van de mooiste stranden ter wereld. Eind van de middag nog een toeristische vuurtoren bezocht en een kort wandelingetje gemaakt naar Sleepy Bay, waar Nienke op het strandje zich kapot schrok van een dode zeehond die haar aanstaarde met het ene oog dat er nog in zat. ’s Avonds bleek nog dat de enige twee andere gasten in het hostel ook Nederlandse studenten waren, die in Sydney een semester hadden gestudeerd, the odds…

De volgende dag dan toch onze wandeling in een national park! Helaas toch wat bewolkt maar dat weerhield ons er niet van om naar het uitzichtpunt richting Wineglass Bay te klimmen. Inderdaad een prachtige baai met een groot, leeg, wit zandstrand. Echter vanwege de aanwakkerende wind en wat tranen van de goden niet doorgelopen naar de baai zelf, maar terug gekeerd naar het hostel. Eind van de middag wel zand onder onze voeten gevoeld op de Friendly beaches, waar we ook nog een kleine kangoeroe en tijdens de sunset een intens oranje wolkendek konden aanschouwen. Al met al toch een geslaagde dag.

De week vloog inmiddels al weer om, maar er stond nog 1 belangrijk bezoekje op de planning, namelijk het historisch belangrijke Port Arthur. Bij deze voormalige gevangenis en heropvoedingskamp is nog relatief veel bewaard gebleven en als historisch erfgoed behouden. Na een zeer interessante rondleiding in de stromende regen en een boottochtje door de baai klaarde het weer gelukkig weer is wat op en konden we de middag vullen met het bezichtigen en opsnuiven van de historie in de verschillende nog bestaande gebouwen. Onze slaapplek was deze nacht een dorm op de lokale camping. Stel je voor: een lege witte kleedkamer met daarin in elke hoek een driedubbel stapelbed, verlicht door een felle tl-lamp en een klein straalkachetje dat na een half uur al uitging. Heel minimaal en koud dus, maar ach, voor een nachtje was het geen probleem.

Zondagochtend nog een rondje over het schiereiland gereden en indrukkende rotsformaties de Tasman Arch en Devils Kitchen bezocht. Vooral de eerste, waar je overheen kunt lopen en meer dan 100 meter onder je het water op de rotsen inbeukt, is buitengewoon gaaf.

Tegen 12en de auto weer op het vliegveld ingeleverd, na 1633 kilometer over het eiland te hebben afgelegd. Hierin heb ik (slechts) 8x met mn ruitenwissers de richting aangegeven en hebben we 77 roadkills geteld. Een weekje Tassie zat er helaas al weer op en weten we dat een week eigenlijk niet genoeg is om alle schoonheid van dit eiland te kunnen aanschouwen. Het is vooral ideaal dat, vergeleken met ‘mainland’ Australië, de natuur hier zo divers is op relatief korte afstanden. Ook de wegen zijn prima begaanbaar en heerlijk rustig: lekker cruisen over bochtige weggetjes door prachtige landschappen! Absolute aanrader!

Na dit mooie ‘zo zuidelijk ben ik nog nooit geweest’ avontuur enigszins turbulent terug gevolgen naar Melbourne (‘thuis’) en ingecheckt in het Mercure Welcome hotel.

Inmiddels zijn ook Nienke’s ouders en zusje in Melbourne gearriveerd en gaan we de komende drie weken een ‘roadtrip’ naar Sydney maken. Maar daarover later meer!

Menno & Nienke

Ps, voor de nieuwsgierigen die zich afvragen wanneer we nou precies weer terug in Nederland zijn: we landen om 06.25 uur op 28 november 2009 op Schiphol. Zo, zet dat maar vast in je agenda ;)